Był wybitnym pedagogiem i tłumaczem, publicystą, pisarzem i filozofem. Znał osiem języków. Zginął w więzieniu NKWD.
Franciszek Hryszkiewicz urodził się w 1904 roku w Suchowoli. Podczas nauki w Wileńskim Gimnazjum Białoruskim, publikował w gazecie „Studenckaja dumka”. Oprócz tego pisał dla „Przeglądu Wileńskiego”, „Biełaruskaj Krynicy” i wielu innych pism.
Gimnazjum skończył w 1926 roku, po czym (nielegalnie) wyjechał do Czech, gdzie kontynuował naukę w na Uniwersytecie Karola w Pradze. Skończył je pięć lat później ze stopniem doktora filozofii, a oprócz tego zaliczył fakultet z filologii. Na obczyźnie obracał się wśród niezadowolonej z traktatu ryskiego białoruskiej emigracji. Oprócz tego uczył się języków i współpracował z czasopismem „Slovansky Prehled”.
Po powrocie do Polski odbył zasadniczą służbę wojskową. Później zajmował się pisaniem i tłumaczeniem, głównie klasyków. Przekładał prozę i poezję z czeskiego, niemieckiego, ukraińskiego, słoweńskiego i serbsko-chorwackiego.
Podczas wojny był dyrektorem Wileńskiego Gimnazjum Białoruskiego. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Wilna w 1944 roku, został aresztowany przez NKWD, później przewieziony do Mińska, gdzie był więziony i torturowany. W 1946 roku dotarł do granic wytrzymałości i w więziennej celi popełnił samobójstwo.
Pokój jego duszy.
Edward Horsztyński