Zapachy pełnią bardzo ważną rolę w świecie zwierząt. Lotne związki organiczne kryją w sobie wiele informacji niezbędnych do ich przeżycia. Woń wydzielana przez zwierzęta służy przede wszystkim do komunikacji zarówno wewnątrzgatunkowej, jak i międzygatunkowej. Może ostrzegać, wabić bądź alarmować, co jest niezwykle istotne szczególnie w przypadku gatunków terytorialnych. Jednym z nich jest wilk, który podczas życia i funkcjonowania w stadzie w dużej mierze porozumiewa się za pomocą węchu (olfaktorycznie), czego przykładem są znakowania terenu.
Areał zajmowany przez jedną wilczą rodzinę wynosi ok. 200-400 kilometrów kwadratowych. Jego wielkość zależy od liczby występującej w nim zwierzyny, zwłaszcza ssaków kopytnych, które stanowią główny składnik diety wilków. Granice rewirów wyznaczają zapachy pozostawione zarówno przez członków grupy rodzicielskiej, jak i młodociane osobniki. Tak wilki demonstrują liczebność stada. W tym celu znakują teren odchodami, moczem oraz… zadrapaniami gruntu, podczas których pozostawiają wydzieliny z gruczołów międzypalcowych. Takie ślady pełnią nie tylko funkcję zapachową, ale też wizualną.
Do drapania wykorzystywane są naprzemiennie wszystkie cztery łapy – przednia prawa z tylną lewą i na odwrót. Ten typ znakowania wykorzystują zwykle wilki rozmnażające się w grupie. Nie zaobserwowano go u samotnych osobników. Drapania nasilają się sezonowo – od października do końca stycznia, po czym ich ilość maleje. Jest to prawdopodobnie związane z przypadającym na ten czas, okresem godowym.
W lasach gospodarczych na miejsca znakowań wilki wybierają zwykle skrzyżowania leśnych dróg i ich okolice.
Anna Stypułkowska/dojlidy.bialystok.lasy.gov.pl
opr. (pb)
Zdjęcia - dojlidy.bialystok.lasy.gov.pl: