Teren koszar był ogrodzony dwumetrowym, drewnianym parkanem i drutem kolczastym. Rodziny oficerów i podoficerów zawodowych mieszkały w parterowych, drewnianych budynkach, zlokalizowanych na obrzeżu koszar, wśród zieleni parku, ogródków i sadów owocowych.
W okresie międzywojennym koszary na dzisiejszym Zielonym Osiedlu były w posiadaniu Wojska Polskiego. Otrzymały one imię generała Dąbrowskiego. Stacjonowały tu jednostki: kadra zapasowa Szpitala Okręgowego Nr 3 z Grodna (komendant ppłk dr Piotr Garczyński), kadra 3 dywizjonu taborów (dca rtm. Hubert Loreńczuk; we wrześniu 1939 r. okazało się, że był to szpieg niemiecki o nazwisku Lorenz, a po zajęciu Sokółki przez Niemców natychmiast wstąpił do Wermachtu), kadra zapasowa 6 pułku piechoty (dca kpt. Felicjan Łapno), kadra zapasowa 41 pułku piechoty z Suwałk (dca kpt. Władysław Papis).
Budynek cerkwi garnizonowej zamieniono na kasyno oficerskie, w którym organizowano bale z okazji świąt państwowych czy kościelnych. W koszarach funkcjonowała wojskowa orkiestra dęta, klub sportowy, drużyna piłki nożnej. Było też boisko sportowe do gry w piłkę nożną.
Na zdjęciach poniżej:
Szkoła Podoficerska Kadry Zapasowej 3 Szpitala Okręgowego w Sokółce. Kurs V;
Szkoła Podoficerska Kadry Zapasowej 3 Szpitala Okręgowego w Sokółce. 1 grudnia 1936 - 28 lutego 1937 roku, turnus X;
Podoficerska Kadra Zawodowa;
Orkiestra wojskowa;
Kasyno oficerskie.
25 maja 1939 roku w koszarach inspekcji dokonał dr med. gen. Stanisław Rouppert, szef służby zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych oraz komendant garnizonu ppłk dr Piotr Garczyński.
W sierpniu 1939 roku, tuż przed wybuchem II wojny światowej, koszary stały się dużym ośrodkiem mobilizacyjnym taborów, służby weterynaryjnej oraz służby zdrowia. Mobilizacja trwała od 26 sierpnia do 10 września. Ośrodkami mobilizacyjnymi były też okoliczna wsie. Zmobilizowane kolumny transportowe odchodziły bez zakłóceń.
Ośrodek Zapasowy 1 Dywizji Piechoty w Sokółce przyjął z Osowca 30 oficerów i około 1000 szeregowców. 7 września rozpoczęto ewakuację ośrodka mobilizacji taborów. Do 7 września z kadry zapasowej 3 Szpitala Okręgowego w Sokółce został zorganizowany szpital polowy Nr 361 z komendantem ppłk dr Martynowskim z Wilna, zastępcą komendanta kpt. dr. Chodorowskim. Personel stanowiło 10 oficerów i podchorążych, w tym 6 lekarzy oraz 70 szeregowych. Wśród lekarzy był m.in. prof. dr. Muszyński oraz dwóch docentów z Uniwersytetu Wileńskiego. W szpitalu były trzy sekcje liczące po 40 łóżek. 7 września szpital wyjechał w stronę Augustowa, ale dotarł tylko do Sidry. Miał połączyć się z Suwalską Brygadą Kawalerii, z którą nie nawiązano łączności. Komendant szpitala wydał rozkaz wycofania się i 10 września jednostka dotarła do Wołkowyska.
We wrześniu 1939 roku, po zajęciu Sokółki przez Sowietów w koszarach stacjonował duży garnizon Armii Czerwonej: piechota, artyleria, czołgi. Część oficerów sprowadziła z głębi ZSRR żony z dziećmi, które mieszkały w mieście po prywatnych domach. Gdy zaistniała groźba wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, rodziny oficerów zostały przesiedlone do koszar.
22 czerwca 1941 roku koszary stały się obiektem intensywnego bombardowania przez samoloty niemieckie. Część budynków uległa zniszczeniu. Były ofiary śmiertelne. Zabici byli pogrzebani na klombie przed budynkiem sztabu. Zostały zniszczone wojskowe składy wojskowe koło wsi Drahle, które przez kilka godzin płonęły.
W czasie okupacji niemieckiej na terenie koszar składowano i kompletowano baraki drewniane na potrzeby armii niemieckiej walczącej na wschodzie. Do niewolniczej pracy zatrudniani byli Żydzi i Polacy. W ocalałych budynkach koszarowych był szpital wojskowy, w którym leczono rannych żołnierzy. Ranni i kontuzjowani żołnierze przybywali z frontu wschodniego na stację kolejową, skąd byli transportowani do koszar.
W 1942 roku z inicjatywy Niemców powstał zalew wodny. Do jego budowy wykorzystano niewolniczą pracę Żydów sokólskich. Rekonwalescenci odpoczywali nad zalewem wodnym. W 1944 r. Niemcy wycofując się z Sokółki spalili budynki koszarowe. Zniszczenia były tak duże, że nie można było ich było dalej użytkować.
Na zdjęciach poniżej - budynek sztabu w 1939, 1945 i 1960 roku:
(mab)